ตอนที่ 95 โจมตีแบบไม่ให้ตั้งตัว

แจ็คเงยหน้าเหนือฟากฟ้าที่อยู่ห่างไกลจากพวกเขาเป็นอย่างมาก ระหว่างที่ทุกคนกำลังระวังฮาร์ปี้ที่กำลังโจมตีเกราะอย่างไม่ยันจนเลือดไหลออกจากเล็บของพวกมัน จนบางคนที่เห็นถึงกับจะอ้วกมื้อเช้ากันออกมา มนุษย์กึ่งเทพคนอื่น ๆ เตรียมอาวุธให้พร้อมสำหรับการป้องกันการโจมตี โพรทาเลียเห็นเรือเหาะที่กำลังแล่นมาทางนี้ เธอยกมือขึ้นเป็นวงกลมแล้วส่องมอง ช่องว่างของมือกลายเป็นแว่นขยายที่ได้จากความสามารถของลักซ์

 

“เรือเหาะนั้น...มันคล้าย ๆ กับ...”

“เรือที่คุณลีโอสร้าง!!” เดเมียนเอ่ยพูดขึ้น เขารีบเดินออกมาจากบ้านพร้อมกับหอกยาวของเขา

“เรือที่คุณลีโอสร้าง...หรือว่าเรือเหาะในเครือของคุณลีโอนะเหรอ?”

“เธอเคยเห็นเหรอ?”

“คุณลีโอเคยแวะมาครั้งหนึ่งตอนประชุมนะ เขาเล่าให้ฟังว่าตัวเองเคยทำอะไรมามั้งนะ”

“แต่น่าเสียดายที่สิ่งนั้นอาจจะเป็นของเลียนแบบ” แจ็คชักดาบออกมาจากฝักข้างเอวของเขา

“ของเลียนแบบ พวกนายหมายความว่าไง?”

“เพราะว่าคุณลีโอนะ...เสียไปตั้งแต่ 5 ปีก่อนพร้อมครอบครัวนะสิ”

“ว่าไงนะ!” โฟกัสได้ยินก็ตกใจทันที “งั้นเบ็นก็...”

“!!” โพรทาเลียได้ยินถึงกับตระหนักเลยว่าคนรอบข้างที่พวกเธอรู้จักตายไปเกือบหมด “นี่มัน...ชักไปกันใหญ่แล้วนะ...”

ระหว่างที่เธอกำลังคิดอยู่นั้นเสียงการกระแทกของฮาร์ปี้ก็ดูรุนแรงยิ่งขึ้นจนคนในค่ายต่างพากันระหว่างว่าพวกมันจะทะลุเข้ามาไหม ก่อนที่เรือเหาะที่กำลังแล่นมานั้นกำลังมีบางอย่างตกลงมา แจ็คเห็นก็ตาโตยิ่งกว่าอะไรเมื่อเห็นสิ่งที่กำลังตกลงมา เขาหันไปหาทุกคนพร้อมกับตะโกนทันที ก่อนจะตะโกนออกมา

“หาที่กำบัง!!”

“เอ๋?”

 

เสียงของแจ็คทำให้โพรทาเลียได้สติกลับมา แต่ตัวเธอกับน้องสาวก็โดนแจ็คอุ้มไปหาที่กำบัง ทุกคนได้ยินคำสั่งก็รีบวิ่งกลับบ้านของตนเองกันต่างพากันไปอยู่หลังบ้านของตนเองกันหมด สิ่งที่ตกลงมามันทะลุผ่านเกราะป้องกันเข้ามาอย่างง่ายได้ มันตกลงสู่พื้นลานกว้างใหญ่แล้วเกิดแรงอานุภาพกระจายไปทั้งบ้านพักทำให้บ้านพักแต่ละหลังเกิดแรงระเบิดจนบ้านกระจายไปอย่างรุนแรง เกราะที่ปกคลุมทั้งค่ายเกิดการแตกร้าว เพราะว่าการระเบิดทำให้เกิดรอยร้าวข้างใน พวกฮาร์ปี้ใช้ความสามารถสุดท้ายพุ่งโจมตีจนเกราะแตกกระจายจนเป็นรูขนาดใหญ่ พวกมันก็บินลงมาลงที่พื้นในทันใด แล้วก็เรือเหาะกำลังร่อนลงมาอย่างช้า ๆ โดยไม่สนใจอะไร พอลงจอดสนิทก็มีคนลงมาจากเรือเหาะ เป็นชายฉกรรจ์กลุ่มหนึ่งที่มีใบหน้าคมเข้มเหมือนกับโจรสลัด

 

พวกบ้านโพไซดอนต่างพากันปวดหัวไปหมด เพราะแรงระเบิดนั้นกระทบประสาทกันไปทั่วหน้า แต่สภาพบ้านนั้นกับพังเป็นเสี่ยง ๆ จนเศษไม้นั้นหล่นมาใส่พวกเขา ทุกคนต่างออกมาจากกองไม้พวกนั้น แจ็กสันลุกขึ้นมามองทุกคนว่าเป็นไงมั้ง ทุกคนต่างปลอดภัยกันแต่ก็มีบาดเจ็บเล็กน้อย เขามองซ้ายมองขวาก็หันไปเห็นสองสาวที่แอบอยู่ข้างบ้านเพื่อมองออกไปแถว ๆ ลานกว้างว่ามีการเคลื่อนไหวอะไรมั้ง เขาเห็นก็เดินไปหาอีกฝ่ายทันที

 

“โพร! โฟ!”

“เรียกกันสั้น ๆ เลยนะ แจ็ค” โพรทาเลียหันไปมองอีกฝ่ายที่เดินมาหาพวกเธอ

“โทษที ชื่อเธอมันยาวกว่าที่นี่ โพรทาเลีย”

“ก็จริงล่ะนะ...”

“แต่ก็น่ารักนะ พี่”

“โฟกัสไม่ใช่สถานการณ์ที่จะมาพูดแบบนั้นเลยนะ” โพรทาเลียใช้หลังมือสะบัดไปตีแขนน้องสาวเบา ๆ

“แล้วสถานการณ์ล่ะ?”

“ตอนนี้พวกมันลงจอดที่กลางลานกว้างแล้ว ตอนนี้เราต้องจัดการพวกมันมั้งล่ะนะ แต่ฉันอยากรู้ว่าพวกมันเป็นใคร?”

“พวกมันเป็นคนของฝั่งทางเหนือ...น่าจะเป็นคนของพวกไททันที่ต้องการโจมตีค่ายในช่วงที่กำลังลำบากมาก ๆ เลยนะ”

“ลำบากยังไง?”

“ง่าย ๆ ถึงไดโอนีซุสอยู่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลยด้วยซ้ำ”

“แล้วเราจะทำไงดีล่ะ?”

“ฉันยังไม่อยากตายนะ!!” เจซี่พูดด้วยเสียงที่สั่นเครือด้วยความหวาดกลัว

“ชู่ววววว!! เดียวพวกมันก็ได้ยินเราหรอกนะ”

ทุกคนต่างพากันแตกต่างตื่นกันที่มีไททันเข้ามาในค่ายแบบนี้ โพรทาเลียมองทุกคนที่กำลังวิตกกังวลกันแบบสุด ๆ จนเห็นเตรียมที่จะชักดาบของเธอออกมาจากฝัก

“งั้นก็จัดการแบบง่าย ๆ สินะ”

“พี่คงไม่จัดการด้วยการไปสู้คนเดียวนะ?”

“แล้วจะใช้วิธีไหนล่ะ?”

“เอ่อ...คือ...”

โฟกัสไม่รู้จักตอบยังไง เพราะว่าออกไปจัดการมันก็ดี แต่ถ้าพี่สาวจัดการไม่ได้แล้วบาดเจ็บล่ะ มันจะเป็นยังไงจนเธอกลัวว่าจะเสียพี่สาวไปเหมือนที่เธอรู้สึกมาหลายปีว่าเสียของสำคัญมาตลอด จนกระทั่งมีคนหนึ่งพูดขึ้น

“พวกมันกำลังมาทางนี้แล้ว!”

ทุกคนได้ยินต่างตกใจทันที “ห๊า!”

“เอาไงดี?” โฟกัสถึงกับตื่นกลัวทันทีว่าเธอจะทำยังไงดี จะช่วยคนอื่น ๆ ยังไง

โพรทาเลียคิดบางอย่างทันทีว่าจะต้องทำยังไงดี เพราะว่าตอนนี้เริ่มมีบ้านอื่นเริ่มมาทางนี้กัน เธอหันไปมองตัวเองกับน้องสาวก็ก้มมองสิ่งที่อยู่ที่ข้อมือของกันและกัน

“โฟกัส!”

“ค่ะ!” โฟกัสสะดุ้งที่พี่สาวเรียก

“ไปอยู่ฝั่งขวาพี่จะอยู่ซ้าย แล้วใช้กำลังบังทุกคนเอาไว้!!”

 

คำพูดนั้นทำให้โฟกัสเข้าใจทันที เธอพยักหน้าแล้วเดินไปอยู่ฝั่งขวาพอทั้งสองไปอยู่หลังบ้านของบ้านโพไซดอนกับบ้านแอรีสก็สั่งให้ทุกคนมาอยู่ข้างหลังพวกเธอกันพร้อมกับจนพวกบ้านต่าง ๆ ที่รีบหนีกันสุดชีวิตมาถึงพวกเธอก็ใช้กำไลบังกายพวกเธอทุกคนเป็นเกราะป้องกันไปในตัวทันที ทั้งสองยกมือขึ้นเพื่อให้ทุกคนต่างเงียบเสียง เมื่อเสียงฝีเท้าเริ่มใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ เสียงนั้นก็ดังตึงจนพื้นสั่นทีละนิดทีละนิด จนบางคนถึงกับหวาดกลัวสิ่งที่กำลังจะมาฆ่าพวกเธอไหม

 

เสียงฝีเท้าค่อย ๆ เดินตรงมาทางนี้จนกระทั่งได้เห็นเงาบางอย่างกำลังทับร่างของพวกเขา ทุกคนต่างค่อย ๆ เงยหน้ากันก็เห็นสิ่งที่คล้ายคนแต่มีร่างอันใหญ่โตยิ่งกว่ายักษ์ไซคลอปส์ พวกผู้หญิงที่เห็นแบบนั้นถึงกับน้ำตาเล็ดกันแล้วด้วยความกลัว โพรทาเลียมองด้วยความกังวลว่าพวกมันจะจับได้ไหมว่าพวกเธออยู่ทางนี้ พวกหนุ่ม ๆ ต่างมองอย่างไม่ชอบใจเลยที่พวกนี้กล้าบุกมายังค่ายของพวกเขาอย่างไม่เกรงใจเลย

 

“โพร...จะเอาไงกับพวกมันดี?” เดเมียนถามอย่างสงสัย

“ไม่รู้...แต่เราต้องการให้มันออกจากตรงนี้ไปก่อน หรือไม่ก็...จัดการพวกมัน...”

“แล้วจะจัดการยังไง?”

“ใช่ ทางด้านนั้นดูเหมือนพวกบ้านแอรีสอย่างจะจัดการมากเลยล่ะ...”

“หือ?” โพรทาเลียหันไปมองว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไร

 

จนกระทั่งเห็นว่าพวกบ้านแอรีสอย่างจะต่อสู้กับพวกยักษ์ไททันจนโฟกัสต้องห้ามพวกนั้นไม่ให้ส่งเสียง ทำเอาเธอรู้สึกว่าคิดผิดที่ให้น้องอยู่ทางนั้นจริง ๆ ก่อนจะคิดบางอย่าง ก่อนจะล้วงมือเข้าไปข้างในกระเป๋าคาดเอว พวกเฟอร์ร่าไปแอบอยู่ในตัวโพรทาเลียก็ออกมาล่องลอยอยู่ข้าง ๆ โดยไม่ส่งเสียงอะไรเลย โพรทาเลียยิ่งสิ่งที่ของที่เหมือนลูกกลม ๆ เธอค่อย ๆ ย่อตัวลงแล้วโยนลูกบอลนั้นไปอยู่ใต้เท้าของพวกไททัน

 

พวกไททันกำลังตรวจตราหามนุษย์กึ่งเทพว่าอยู่ไหน แต่พวกเขากับไม่เห็นวี่แววเลยสักนิด ทำให้สงสัยว่ามนุษย์กึ่งเทพหลบซ่อนอยู่อีกฝั่งทางหนึ่งหรือเปล่า แต่แล้วมีตนหนึ่งที่เล็กกว่าตนอื่น ๆ กำลังยืนนิ่งอยู่นั้นก็มีบางอย่างมาแตะโดนเท้าเบา ๆ ทำให้เจ้าตัวนั้นก้มลงมองอย่างสงสัยก็เห็นลูกบอลกลม ๆ ขนาดเล็กและแล้วมันกระจายหมอกสีขาวออกมาทำให้พวกไททันต่างตื่นตกใจกันอย่างสงสัยว่าหมอกนี้มาจากไหน

 

พวกที่อยู่ที่เรือต่างหันไปมองก็เห็นหมอกลอยฟุ้งกระจายไปทั้งบริเวณบ้านพัก ทำพวกเขาต่างมองกันอย่างสงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่พวกนั้นก็รู้สึกว่าพวกมนุษย์กึ่งเทพคงโต้ตอบพวกเขาแน่ ๆ ที่โจมตีบ้านพักจนเละไปสี่ห้าหลัง พวกนั้นต่างพากันส่ายหัวเบา ๆ กับการกระทำของพวกมนุษย์กึ่งเทพ

 

“พวกฮาล์ฟบลัดช่างโง่เขลา คิดว่าโจมตีตอบพวกเราแล้วจะชนะพวกไททันได้เหรอ?”

“โง่จริง ๆ นะ หัวหน้า”

“ใช่ งั้นพวกยักษ์ไซคลอปส์ พวกแกจงไปหามนุษย์กึ่งเทพคนอื่นซะ!”

“รับทราบ!!”

 

พวกยักษ์ไซคลอปส์อีกจำนวนหนึ่งกำลังจะไปตามหาพวกมนุษย์กึ่งเทพคนอื่น แต่แล้วก็มีสิ่งบางอย่างพุ่งออกมาจากหมอกควันแล้วตกลงที่ข้างเรือนั้นก็คือร่างของไททันตนหนึ่ง ชายที่เป็นหัวหน้าเห็นร่างของไททันที่สะบักสะบอมแบบนั้น เขาก็รีบลงจากเรือไปหาอีกฝ่ายทันที

 

“นี่มันเรื่องอะไรกัน!! พวกเจ้าแข็งแกร่งทำไมถึงออกมาทั้งสภาพและแบบนี้”

“แฮก! พวกมัน...พวกมันมี...เด็กที่...ต่อกรพวกเราได้...”

“ว่าไงนะ?”

“เด็กนั้น...มันมี...พลังของเทพ...”

 

ระหว่างที่ไททันตนนั้นกำลังพูดอยู่นั้นก็มีสิ่งบางอย่างกระโดดออกมาจากหมอกแล้วพุ่งตรงมาใช้ดาบแทงที่กลางอกของไททันอย่างรวดเร็ว จนชายคนนั้นตกใจจนล้มลงไปกับพื้น เสียงร้องของไททันดังขึ้นก่อนที่เขาจะสลายกลายเป็นผงสีทอง สายตาสีเขียวจ้องมองชายตรงหน้าพร้อมกับพยุงตัวขึ้นมา

 

“ดูเหมือนคุณจะมายุ่งผิดที่แล้วล่ะนะ”

“ไม่จริงแก...นายท่านไม่ได้บอกว่ามีเด็กแบบแก! พวกยักษ์ไซคลอปส์!!”

พวกยักษ์ไซคลอปส์ได้รับคำสั่งก็เริ่มหยิบอาวุธ โพรทาเลียเห็นแบบนั้นก็รู้สึกเลยว่าพวกนี้ช่างอ่อนแอยิ่งกว่าอะไร ก่อนที่เธอจะขยับตัวหายไปจากตรงนั้นแล้วก็มาโผล่บนอากาศด้วยรองเท้าของเฮอร์มีส

“รู้สึกพวกแกจะช้าเกินไปนะ” โพรทาเลียจบพวกยักษ์ไซคลอปส์ก็สลายหายไปทันใด

จนทุกคนที่เห็นก็มองกันอย่างตกใจว่าอีกฝ่ายโจมตีได้อย่างว่องไวเกินไปแล้ว แถมยังลอยอยู่บนอากาศด้วย ชายที่เป็นหัวหน้าถึงกับตกใจยิ่งกว่าอะไร โพรทาเลียรีบลอยไปหาอีกฝ่ายพร้อมกับจับชายเสื้ออีกฝ่าย

“แก! เมื่อกี้แกบอกว่านายท่าน? ใครชื่อนายท่านของแก!!”

“นายท่าน...นายท่าน...!”

ชายคนนั้นจะพูดแต่แล้วเขาก็ตาเหลือกแล้วน้ำลายฟองปากไปหมด จนโพรทาเลียปล่อยตัวอีกฝ่ายอย่างตกใจ

“นี่มันอะไรกัน?”

“หมอนั้นฆ่าตัวตายนะสิ!!” เดเมียนเดินเข้ามาดู

“ฆ่าตัวตาย?”

“หรือไม่ก็โดนปิดปากนะ!!” แจ็คพูดต่อเขาเดินมาดูเช่นกัน

“ชิ!” โพรทาเลียสบถออกมาอย่างไม่พอใจ

“เอาล่ะ งั้นไม่มีผู้บุกรุกแล้ว เราจะทำไงต่อ”

“คงต้องจัดการกำแพงที่พังนั้นล่ะนะ”

“ถ้าเกิดเรื่องแบบนี้อีกล่ะ?”

“พวกเราก็แย่นั้นล่ะนะ เด็ก ๆ บางคนยังใช้พลังไม่ดีพอเลย หลังจากผ่านมา 10 ปี ประสิทธิภาพของพลังเทพแต่ละคนต่างถอยลงไปหมด”

“ไม่สามารถทำอะไรได้เหรอ?”

“ผู้ใหญ่บางคนออกเดินทางไปหาเหตุผลให้นะ”

“งั้นเหรอ...”

โพรทาเลียนึกเลยว่าไม่ค่อยเห็นผู้ใหญ่ในค่าย เพราะออกไปอยู่ข้างนอกกับออกไปทำภารกิจกัน จนทำให้เด็ก ๆ ที่พลังไม่สมดุลอยู่กันอย่างเป็นอันตรายจริง ๆ ระหว่างที่กำลังคิดกันนั้นเสียงของโฟกัสก็ตะโกนดังขึ้นมาทันที

“พี่ค่ะ! ข้างบน!!” โฟกัสตะโกนพร้อมกับวิ่งมาทันที

 

คำเตือนของน้องสาวก็ทำให้โพรทาเลียเงยหน้าขึ้นข้างบนก็เห็นพวกฝูงฮาร์ปี้กำลังพุ่งโจมตีมาทางพวกเธอทันที ทำเอาทั้งสองคนที่อยู่ข้าง ๆ ตั้งตัวไม่ทัน เนื่องจากไม่มีอาวุธติดตัวเลย โพรทาเลียมีแค่ดาบเล่มเดียวแต่แรงพุ่งของฮาร์ปี้ทำให้เธอคิดว่าไม่ทันตวัดดาบแล้ว พวกมันกางกรงเล็บเพื่อโจมตีใส่พวกเขา แต่แล้วก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น

 

“ยิง!!!”

 

ฉัวะ!!

 

ภาพตรงหน้าทำให้โพรทาเลียได้เห็นสิ่งที่ไม่คาดคิดเหมือนธนูนับสิบพุ่งใส่พวกฮาร์ปี้อย่างรวดเร็วจนทำให้พวกมันกลายเป็นผงไปอย่างรวดเร็วจนทำเอาพวกเขาถึงกับขาอ่อนนึกว่าจะบาดเจ็บ เพราะฮาร์ปี้จิกใบหน้าเสียแล้ว แต่โพรทาเลียไม่คิดอะไร เพราะตัวเองก็มีใบหน้าที่เป็นแผลเป็นอยู่แล้ว

 

“กลัวกันจังนะ หนุ่ม ๆ”

“เธอไม่กลัวหรือไง? หน้าหล่อ ๆ ของพวกเราเกือบเสียความหล่อแล้วนะ?”

“แล้วรักษาไม่ได้งั้น?”

“ก็ไม่ได้นะสิ พวกเราสองคนพลังมันไม่เสถียรนี่น่า!”

“เหรอ?”

โพรทาเลียได้ยินแบบนี้ก็รู้สึกว่าพวกมนุษย์กึ่งเทพในโลกนี้ช่างอ่อนแอกว่าที่เธอคิดอีก โฟกัสวิ่งเข้ามาหาพี่สาวทันที

“ไม่เป็นอะไรนะ?”

“ไม่นะ แล้วน้องล่ะ”

“ทำอย่างกับหนูจะเป็นอะไรเลยนะ พี่”

“แหะ ๆ แต่เมื่อกี้ใครยิงกันนะ?”

“น่าจะเป็นพวกบ้านอะพอลโลนะ”

โฟกัสหันไปทางที่พวกบ้านอะพอลโลถือธนูกัน แล้วโบกมือให้ทางพวกเธอ โพรทาเลียเห็นแบบนั้นก็ยิ้มอย่างชอบใจ ก่อนจะตะโกนออกมาไป

“ขอบใจที่ช่วยนะ!”

“ช่วยได้เสมอเลยน่า~” พวกบ้านอะพอลโลต่างตะโกนกันอย่างดีใจที่พอช่วยกันได้

“เอาล่ะงั้นเอาไงต่อกับเรือนี้ดี?”

“ไม่รู้สินะ...”

 

พวกฮาล์ฟบลัดแต่ละคนต่างพากันเดินมาดูสถานการณ์ แล้วก็เรือตรงหน้าพวกเฮเฟตัสต่างสนใจเรือลำนี้ว่าขับเครื่องยังไง แต่ว่าพวกเขานั้นก็ไม่อยากเอามาเป็นเศษขยะในค่าย ถ้าพวกเขานั้นใช้พลังกันไม่ได้ ระหว่างที่ทุกคนต่างสนใจสิ่งต่าง ๆ บางคนก็ออกมาช่วยกันดูแลคนที่บาดเจ็บเล็กน้อยจากการโจมตีตอนแรก และแล้วก็มีฝีเท้าที่วิ่งตรงมาจากบ้านใหญ่กำลังตรงมาทางนี้อย่างรวดเร็ว พวกเด็ก ๆ ต่างพากกันหันไปมองก็เห็นผู้ใหญ่สองคนตรงมาทางนี้ด้วยความแตกตื่น

 

“เด็ก ๆ ไม่เป็นอะไรนะ?” ไครอนวิ่งมาด้วยสี่ขาของเขา แล้วมาดูเด็ก ๆ ที่ได้รับการรักษาอยู่

“มีพวกไททันบุกมานะครับ”

“มียักษ์ไซคลอปส์ด้วย”

“เกิดระเบิดจนบ้านพักไปเลยค่ะ อาจารย์ไครอน”

 

พวกเด็ก ๆ ต่างพากันฟ้องอาจารย์ไครอนถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น จนอาจารย์ได้แต่ปลอบให้ทุกคนใจเย็น ๆ กัน โพรทาเลียมองไครอนแล้วนึกถึงอาจารย์ของเธอ ถ้าตัวเธอไม่ได้โดนแซเทิร์นลักพาตัวแปลว่าเขายังอยู่ที่เกาะที่แซเทิร์นสร้างขึ้นแน่ ๆ คิดแล้วชักสงสารอาจารย์และเทพีอลิซ่าเบ็ธ

 

“พี่ค่ะ...” โพรทาเลียนึกถึงเทพีอลิซ่าเบ็ธที่ดูแลเธอมา แต่ในชาตินี้ไม่ได้เจอเสียแล้ว

โฟกัสมองพี่สาวที่กำลังพูดถึงใครบางคนก็ทำให้เธอคิดแล้วว่าอีกฝ่ายพูดหมายถึงพี่ ๆ หรือเปล่า ก่อนจะเขยิบเข้าหาพี่

“คิดถึงพวกพี่โอราอุสเหรอ?”

“อ๊ะ...เอ่อ...เปล่านะ...”

“นึกว่านึกถึงพวกพี่ ๆ ซะอีก!”

“ใครจะนึกถึงคนที่มาดูแลตัวเองกันได้กัน”

“พวกพี่ ๆ คงเสียใจน่าดูที่พี่ไม่คิดถึงพวกเขานะ”

“นี่มันเรื่องอะไรนะ?” เสียงคุณดีตะโกนขึ้นเมื่อเขาเงยหน้ามองข้างบนก็เห็นว่าบาเรียที่ปกคลุมค่ายนั้นมีช่องโหว่ขนาดใหญ่อยู่เหนือหัวพวกเขา “ทำไมมีรูบนเพดานล่ะนั้น แล้วแบบนี้จะปกป้องค่ายยังไง!! อ๊าก ต้นสนธาเลียเป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ย!”

 

‘คุณดีโคตรน่ารำคาญ!!’ เด็ก ๆ ต่างคิดพร้อมกันแบบรำคาญ มาก็สายยังทำตัวเป็นคนไร้สติปัญญาอีก

 

ทุกคนต่างไม่สนใจคุณดีที่ยังตะโกนโวยวายถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ตอนนี้เด็ก ๆ แต่ละบ้านต่างพากันมาอยู่ที่ลานกว้างกัน โพรทาเลียจ้องมองไปทางที่เป็นบ้านทั้งสองฝั่งรู้สึกจะมีบ้านตั้งแต่โพไซดอนจนไปถึงบ้านอะพอลโลที่ได้รับความเสียหายเยอะ แล้วก็ทางด้านฝั่งเลขคู่ก็บ้านดีมิเทอร์จนไปอาร์เทมีส ทำเอาคิดเลยว่าบ้านนั้นดีไม่มีคน แต่บ้านพังแบบนั้นมีหวังเทพีรู้คงโกรธน่าดู ก่อนที่เธอจะคิดบางอย่างจนพูดออกมา

 

“ขอแนะนำว่าต้องนอนในเต็นท์กันนะ”

“เอ๋?”

ทุกคนต่างอุทานกันออกมาหลังจากได้ยินประโยคที่ว่าต้องนอนนอกบ้านกันเนื่องจากบ้านหลายหลังที่พังไปแล้ว ทำให้ต้องหาที่พักใหม่กันตอนนี้

“ทำไมต้องหาที่นอนใหม่ล่ะ?”

“จริงด้วย นอนในบ้านก็ได้นี่น่า~”

“พวกนายพูดจริงเหรอ?”

 

สาว ๆ ต่างหันไปมองอย่างตกใจที่พวกผู้ชายพูดแบบนั้น ใครมันจะนอนในสภาพบ้านพักแบบนั้นกัน สายตาของเหล่าสาว ๆ พาทำเอาหนุ่ม ๆ เงียบกันไปเลย เพราะดูเหมือนมุกตลกของพวกเขาจะไม่ขำสำหรับสถานการณ์แบบนี้ โพรทาเลียฟังมุกบ้า ๆ ที่ไม่ตลกก็ส่ายหัวเบา ๆ ก่อนจะพูดขึ้น

 

“เอาล่ะ ๆ ใจเย็น ๆ พวกผู้ชายก็พูดไปแบบนั้นล่ะ” โพรทาเลียเอ่ยพูดขึ้นพร้อมกับตบมือของเธอหนึ่งครั้ง “เอาล่ะ...มาหาเต็นท์สำหรับนอนกันดีกว่านะ!”

จบตอนที่ 95 โปรดติดตามตอนที่ 96 ต่อไป